Meer dan twintig jaar na je dood in een tweedelige ­tv-documentaire herrijzen, het is weinigen gegund, tenzij je Johan Anthierens heet en met zeldzame gulheid een leven lang schimp-, schot- en schoonschriften over Vlaanderen uitstrooide. Na twintig jaar stilte kreeg ‘de zwijger’ nog eens het woord. Terecht en zeker niets te vroeg en hopelijk niet voor het laatst. De criteria waarom Anthierens het privilege kreeg om uit zijn graf op te staan, zijn onduidelijk. Vond de VRT dat de driedelige reeks over Bart De Wever een correctie verdiende? Het zou niet eens zo’n slechte reden zijn. In de trilogie over ‘de mens achter de politicus’ kiest de journalist ervoor een ‘vlieg op het behang’ te zijn, een passief wezen zonder opinie of ­overtuiging. Een onbestemd iets dat ­registreert, nauwelijks verschillend van een bewakingscamera, maar wel met een perskaart … Het was een journalistiek die Anthierens met groot plezier en evenveel brio onderuit schoffelde, want het was de negatie van wat een kritische, vrije pers hoorde te zijn.