Volgens wetenschappers is de massale sterfte van ten minste 350 olifanten in Botswana afgelopen jaar waarschijnlijk het gevolg van het netwerk van hekken, waardoor de olifanten niet meer vrij rond kunnen trekken.
In de lente van 2020 stierven er in Botswana 350 olifanten een mysterieuze dood. De overheid ging aanvankelijk uit van vergiftiging of een onbekende ziekte. Stroperij werd al snel uitgesloten, omdat de kadavers gevonden worden met slagtanden intact.
Hun dood kwam heel bruusk, vele dieren zakten gewoon door hun knieën. De Botswaanse wildbeheerders dachten de oorzaak van die mortaliteit gevonden te hebben in de gifstoffen die cyanobacteriën, beter bekend als blauwalgen, produceren in het drinkwater van de dieren.
Hoewel wetenschappers menen dat exacte de oorzaak van de sterfte ‘nog onbekend is, en onbekend zal blijven’, blijkt uit hun onderzoek wel dat het insluiten van grote aantallen olifanten in een gebied aan de Okavango-delta ertoe leidt dat de dieren afhankelijk zijn van kunstmatige waterbronnen.
Hun onderzoek werd recent gepubliceerd in PeerJ - Life and Environment en werd geleid door professor Rudi van Aarde van de Zuid-Afrikaanse Universiteit van Pretoria, en een team van wetenschappers uit India en Pakistan. De studie raadt aan de hekken die de bewegingsvrijheid van de olifanten en de toegang tot drinkwater beperken heroverwogen moet worden.
Beschermde gebieden verbinden
De ngo International Fund for Animal Welfare (Ifaw) stelt in een persbericht dat het verlies en fragmentatie van leefgebied door menselijk ingrijpen en klimaatverandering het olifanten inderdaad bijna onmogelijk maakt te overleven.
‘De tragische sterfte van afgelopen jaar heeft duidelijk gemaakt dat het insluiten van olifanten rampzalige gevolgen kan hebben. Dieren hebben bewegingsruimte nodig en moeten vrij kunnen rondtrekken. Elke vorm van insluiting is desastreus voor het voortbestaan van wilde populaties en uiteindelijk hun overleving’, klinkt het. ‘We moeten beschermde gebieden verbinden, zodat olifanten zich veilig van de ene naar de andere plek kunnen verplaatsen en tegelijkertijd waarborgen dat gemeenschappen en hun bestaansmiddelen worden beschermd.’
