In het duinzand, slechts beschut door een schrale braamstruik, lag gouverneur Decaluwé op zijn buik, steunend op zijn ellebogen. Stormweer of niet, met zijn verrekijker – die hij normaal gezien alleen in zijn tuin bezigde voor het gadeslaan van de tjiftjaf of het bontgevlekt boskakkertje – spiedde hij over de zeespiegel, zover als zijn geoefende oog en de Belgische ­territoriale wateren reikten. Nauwgezet hield hij elke beweging voor onze kustlijn, elk voorwerp dat op de golven ­dobberde, in de gaten. Niets dat aan zijn aandacht ontglipte. Als de BV (de Britse Variant van het coronavirus) het in zijn hoofd haalde om zich via het ­Kanaal – met een bootje of zwemmend – een toegang tot ons grondgebied te verschaffen, dan kreeg die met hem af te rekenen. Zodra hij ook maar één BV in het vizier kreeg, zou hij nationaal alarm slaan, desnoods eigenhandig een eerste verdedigingslinie opwerpen. De gouverneur als eenmans-Atlantik­wall tegen de Britse invasie.