‘Een veilige haven in een harteloze wereld’, zo beschreef de Amerikaanse historicus Christopher Lasch ooit fraai het gezin. Het gezin als laatste vrijplaats, waar je ‘thuiskwam’ en je je niet langer hoefde te gedragen als fatsoenlijke burger of productieve werknemer. Dat Lasch het gezin beschouwde als een afgesloten privéruimte, getuigt van een romantische visie. Als de pandemie ons iets leert, is het net dat het gezin een poreus snijpunt is, open voor en doortrokken van maatschappelijke, juridische, medische en commerciële belangen en verwachtingen. Sterker, het lijkt erop dat deze gezondheidscrisis de transfor­matie van het gezin in de hand werkt. Nu meer dan ooit wordt het gezin opgeroepen om te vervellen tot een schoolse omgeving.