In april is mijn tante 100 jaar geworden. Ik ben de dochter van haar inmiddels overleden broer en haar meest nabije familielid. Ze is aan een rolstoel gekluisterd, maar was op haar verjaardag mentaal nog prima in orde. Ondanks de lockdown deed haar woonzorgcentrum zijn best om er een mooie dag van te maken. We konden zelfs samen lunchen – met de nodige afstand. In die periode bezocht ik haar elke dag aan het venster. Hoewel het contact beperkt was, deed het haar deugd om mij elke­ dag te zien. We hielden vol, over enkele weken zou het toch allemaal beter worden? Maar voor een 100-jarige is de tijd beperkt en we zagen al vlug dat de moed haar in de schoenen zonk.