Toen ik zwanger was van onze­ tweede zoon, kregen we onverwachts te horen dat hij een ernstige nier­afwijking had. Tien dagen na zijn geboorte ­waren we opnieuw in het ziekenhuis, en daar zouden we nog een tijdje blijven. In zijn eerste levensjaar werd hij acht keer opgenomen in het ziekenhuis en onderging hij vijf operaties. Die hele periode is nu een waas van verdriet, angst en gebroken nachten. Maar het gevoel dat me het meest is bijgebleven, is dat van onmacht. Bij elke opname vroegen we de dokter bang hoelang onze zoon deze keer moest blijven. Na elke operatie of dit de laatste zou zijn. Meestal kregen we geen sluitend antwoord. De dokters deden hun uiterste best, maar konden geen waterdichte voorspellingen doen.