Toen Miley Cyrus op een psychedelische trip ging met The Flaming Lips, leek ze even eigenzinniger dan de rest. Vijf jaar later loopt de 28-jarige Amerikaanse iets te veel de rest achterna. Met haar zevende album meet ze zich een eighties-rockimago aan, maar tegelijk wil ze haar countryroots noch haar popsteraspiraties verloochenen. Die keuzestress is sneu, want na een periode van zwaar weer wil Cyrus tonen dat ze haar leven weer in handen neemt. Met het potige ‘WTF do I know’ en de bij Stevie Nicks gepitchte discopop van ‘Midnight sky’ zit die empowerment alvast goed. Ook haar tweespan met Joan Jett in ‘Bad karma’ levert prettige powerpop op, met dank aan haar lekker rauwe rasp. ‘Prisoner’, haar flirt met de onvermijdelijke Dua Lipa, is helaas een aflegger, en in het pompeuze ‘Night crawling’ verslikt ze zich in de eyeliner van Billy Idol. ‘I walk the line, yeah, I play with fire’, zingt Cyrus in het openhartige ‘Never be me’. Dat had ze meer mogen doen, nu verbrandt ze alleen haar vingers. (tzh)