Als kind kreeg Clara Iannotta geen speelgoed en dus bouwde ze zelf fantasiewerelden uit de onderdelen van kapotte broodroosters. Zo construeert de Italiaanse componiste ook haar muziek: instrumentklanken worden met piepschuim, paperclips en subtiele electronics tot alle mogelijke soorten geruis omgevormd. Iannotta is lang niet de enige die in een wereld van noise lucide schoonheid opzoekt. Maar zelden zijn die klankwerelden zo opslorpend als de vier strijkkwartetten die ­Iannotta sinds 2013 bijeenschreef. Blijkbaar vormden diepzeeduikmissies de inspiratie voor deze muziek. En inderdaad, het troebele klankbeeld dat hier uit zestien snaren gonst, is precies de soundtrack die je je bij zo’n onderwatertochten voorstelt. Gegrom en elektronische sinustonen onder een stolp van geruis duwen je kop haast letterlijk onder water. Dit is virtual reality voor je oren en het Amerikaanse Jack Quartet voert de illusie perfect op: ongelooflijk knap, maar griezelig verdovend. (avb)