Xavier Taveirne is mijn vriend. Per ongeluk. Want ik ken hem alleen van de tv. Het mag geen bodem heten. Of toch niet voor vriendschap. Ik was hem gewoon aan het beloeren. Lurken heet het. Alleen maar kijken zonder iets te zeggen. Foto’s, mopjes en bijzondere engagementen schoven onder mijn duim voorbij, allemaal van Xavier Taveirne. Een kwartier later was hij mijn vriend. Ik heb geen dikke vingers, maar sommige vriendschapsknopjes zijn toch te groot. Hup! Verzoek weg. Gêne in de plaats.