Ja hoor, zegt Viktor, wanneer ik vraag of het gaat. Dan volgt het eeuwige ça va dat altijd minstens een paar keer gezegd moet worden. Ca-va-ça-va-ça-va – een kreet van zelfbegoocheling. In de ooghoek van het videogesprek zie ik een tweede fles wijn niet eens zo langzaam leger worden. Telkens ik Viktor zie lijkt hij meer op De schreeuw van Munch. Zijn wallen hangen intussen onder zijn kin.