Ik moet toegeven: ik ben een dromer. Altijd al geweest. De eerste lockdown heb ik elke avond grotendeels dromend doorgebracht. Mijn vader en ik – we houden er nochtans op verschillende fronten een ander maatschappijbeeld op na – koesterden wilde fantasieën over wat er na de crisis zou gebeuren. En zoals het ware dromers betaamt, verzonnen we niks dan goeds. We raakten ervan overtuigd dat we zomaar wakker zouden worden in een wereld waar het verstikkende idee van ‘there is no alternative’ had plaatsgemaakt voor een wereld waar de verbeelding weer de vrije ruimte kreeg.