Als kind was ik verslingerd aan de verhalen van de grote­ ontdekkingsreizigers. Ik kende ze allemaal, van de Portugees Vasco da Gama tot de Zeeuw Abel Tasman. Geen van hen prikkelde mijn verbeelding meer dan de kleine Italiaan Christoffel Columbus. Op zijn Santa María voer hij pal naar het Westen, de ondergaande zon achterna, dwars over het diepe blauw van de Atlantische Oceaan. Bij zijn vertrek in Palos de la Frontera verklaarden de mensen hem voor gek. Hij waagde de gok van de eeuw, misschien wel die van het millennium. Maar die pakte goed uit. Na twee maanden en tien dagen lang dobberen op de woeste baren, kreeg hij op 12 oktober 1492 eindelijk land in zicht. Het groen in de verte was niet het Verre Oosten, zoals hij had gehoopt. Het was iets veel beters. Het was een ‘Nieuwe Wereld’.