Ondanks mijn speelpleinvrees ben ik als schrijver van in den beginne vaak en graag te gast geweest op scholen – koud was ik gedebuteerd of daar stond ik al onze Vlaamse jongelui met hoge handen uit te leggen waardoor ware, onvergankelijke letterkunde zoal werd gekenmerkt. Steeds heb ik daarbij de grootste sympathie gehad voor de leraars en de leraressen die ik onderweg ontmoeten mocht. Mensen van stavast bleken dat vrijwel onveranderlijk te zijn, die niet zelden meer liefde voor de letteren en pure leesdrift ademden dan er doorgaans valt aan te treffen in de backstage van een middelgroot literair festival. Mannen en vrouwen waren het, van alle gezindten, leeftijden en provinciën, die allen met elkaar de onverzettelijke overtuiging deelden dat literatuur een zaak van belang was, en dat hun leerlingen het waard waren er op aanstekelijke ­wijze mee in aanraking te komen.