Wij krijgen soms het heen-en-weer van truecrimedocumentaires. Omdat we nooit weten hoe we dat woord precies moeten schrijven (in één woord, met één of twee koppeltekens of in drie woorden), maar vooral door de trucs die er steeds in terugkeren. Te vaak wordt op slinkse en manipulatieve wijze kant gekozen, blijven dingen onvermeld omdat ze niet in het verhaal van de makers passen – het onrecht dat de veroordeelde held is aangedaan door het corrupte rechtssysteem, of net omgekeerd: hoe kon die snoodaard zo lang uit de klauwen van het gerecht blijven? Te vaak schetsen de interviews met betrokkenen, lang na de feiten, een gekleurd beeld van de gebeurtenissen. Te vaak zijn de knullig nagespeelde misdaadscènes een klap in het gezicht van de nabestaanden van slachtoffers. En het irritantste: te vaak dienen sfeerbeelden (je laat je drone over uitgestrekte landschappen vliegen, je rijdt ’s nachts door de natgeregende straten van de grootstad en filmt beverig de plekken waar het drama zich afspeelde) om iets wat maximaal veertig minuten waard is op te rekken tot een uur of langer.