Will Butler, in hoofdberoep multi-instrumentalist bij Arcade Fire, ploos de voorbije jaren zijn voorgeschiedenis uit. Hij verhaalt erover als een volleerde Randy ­Newman in de pianoballad ‘Fine’, die zijn tweede soloalbum afsluit. Maar Butler ziet deze plaat vooral als een moment om verleden, heden en toekomst in de weegschaal te leggen. Is zijn generatie gedoemd? Brengt ze het er echt slechter af dan de vorige? Wat is zijn plek in de Amerikaanse geschiedenis? Wat is zijn rol als ge­privilegieerde blanke rocker? Grote vragen waar hij geen passende antwoorden op weet. ‘I’m tired of ­waiting for a better day’, klinkt het bijna moedeloos in ‘Close my eyes’, ‘I’m scared and I’m lazy, and nothing’s going to change’. Die donkere gedachten bekampt hij met muzikale manie. De opgefokte folk van ‘Surrender’ en de uitgelaten gospel van ‘Not gonna die’ geven je prompt een energieboost, ‘Outta here’ zoekt een uitweg middels pompende electronica. Met het hoofd vooruit in de waanzin. (tzh)