Bij de kinesist denk ik aan Rage Against the Machine. ‘Het is weer mijn nek’, zeg ik zuchtend. ‘Zat je weer als een doorgezakte pannenkoek voor je scherm?’, moet mijn kinesist denken, maar ze vraagt: ‘Heb je je oefeningen wel ­gedaan?’ Terwijl ze het vermaledijde lichaamsdeel onder handen neemt, denk ik met heimwee terug aan die lang vervlogen tijden toen mijn nek nog alles kon wat ik ervan vroeg.