Bij het heengaan van de grootste filmcomponist aller tijden was er eindelijk nog eens aandacht voor datgene wat bij het ­kijken naar een film alleen maar hoorbaar is: de muziek. Vaak blijft die muziek op de achtergrond en speelt ze in op het gemoed, zonder dat de kijker dat in de mot krijgt. Tenminste, als die niet gecomponeerd is door iemand van het allure van Ennio Morricone, die niet zelden de muziek zelf naar de voorgrond stuwde – en met briljant resultaat.