Tussen angst en roekeloosheid

Dat premier Sophie Wilmès bij haar eerste bezoek aan een ziekenhuis, bijna drie maanden na de uitbraak van de epidemie, met de rug wordt aangekeken door het zorgpersoneel, is een bemoedigend signaal. Het ­tekent de terugkeer van de democratie van het ­menings­verschil die we al maanden niet meer beoefenen. De gezondheidswerkers kunnen zich dat permitteren dankzij hun heldenstatus. Goed is om elke avond voor hen te applaudisseren, beter is hen behoorlijk te betalen en behoedzaam te zijn met volmachtbesluiten over het ­opvorderen van zorgpersoneel. Stilaan mogen barsten ­komen in het idee dat die volmachten politiek gezond verstand zijn. Efficiënt in lockdown gaan moesten we eensgezind doen. België heeft dat eendrachtiger gedaan dan veel andere landen, met nauwelijks ideologische profilering over corona. Een zeldzaam positief effect is dat van de tergende politieke crisis en van die dramatische ontknoping zonder doorbraak waaruit het ­coronakabinet-Wilmès ­geboren werd. Partijen bleven terughoudend, ­ongetwijfeld omdat ze ­beseffen hoe gering de ­tolerantie voor loze politieke profilering is. Alleen uiterst rechts en links kunnen daar garen bij spinnen.