‘Ik ga u helpen, en gij mij.’ Jonathan (Tijmen Govaerts) verwacht veel van de muidhond die hij uit het vervuilde moeras redt en in huis neemt. Zo’n vis zou heilzame krachten hebben. Kan hij ook deze jonge pedofiel ‘genezen’?

Het is een verbijsterend cijfer: een op de honderd mannen leeft met pedoseksuele gevoelens. Niet allemaal zijn ze roekeloze daders. Sommigen verzetten zich tegen hun driften met alles wat ze in zich hebben. Het is een gevecht tegen hun eigen natuur.

Hoe zo’n man eruitziet, denken we wel te weten: niet zoals Jonathan. Hij kon je zoon zijn, je beste vriend of klasgenoot. Wat als hij dat was? Je ziet hem zo het gazon maaien voor een eenzaam besje. Maar in de desolate uithoek waar hij woont met zijn moeder (Ina Geerts) zijn er nauwelijks gazons en al zeker geen besjes. Wel is er Bes (Julia Brown), het buurmeisje van negen.

Deze film stelt niet alleen onze vooroordelen, maar ook onze empathie op de proef

Jonathan zat niet zo lang geleden kort in de gevangenis. De zedenfeiten konden niet worden bewezen, maar hij ging in therapie en doet oefeningen die hem om op het rechte pad moeten houden. Nu hij vrij is, wil hij vooral een ander mens worden. Hij wil afblokken wat hij voelt, uitwissen wie hij is.

Muidhond is de verfilming van Inge Schilperoords bejubelde roman. Een lange inwendige monoloog gaf de lezer een inkijk in Jonathans beleving. De Belgische regisseuse Patrice Toye (Little black spiders) moest het anders aanpakken. Gelukkig past ze voor een voice-over en vertrouwt ze radicaal op haar acteurs. Tijmen Go­vaerts is een buitengewoon talent in zijn eerste hoofdrol, de jonge Julia Brown is niet minder indrukwekkend.

Toye zoekt naar nuance waar enkel hysterie leeft. Ze wil niet choqueren, laat staan pedofiele daden vergoelijken. Het voelt mateloos onbehaaglijk. De film sleurt je mee in Jonathans beleving, of je dat nu wilt of niet.

Alarm

Hij is een lieve jongen, hooguit wat schuchter. Hij is beter met dieren dan met mensen, maar bij Bes voelt hij zich goed. Er groeit iets wat je met een bang hart wel verliefdheid moet noemen. Alle alarmen gaan af. Ook bij hem?

Deze film stelt niet alleen onze vooroordelen, maar ook onze empathie op de proef. Zijn we bereid mee te voelen in zijn gevecht met zichzelf, en zo ja: hoever willen we daarin gaan? Nagelen we hem niet beter meteen aan de schandpaal?

Het woord ‘pedofiel’ valt geen enkele keer. Doen we er wel goed aan te zwijgen over wat we niet willen zien, suggereert de filmmaakster. Muidhond is een film die durft te kijken. Het is een heftige oefening in balanceren op een schrikdraad.

Ruben Aerts