De inhoud van uw kledingkast heeft vermoedelijk al meer van de wereld gezien dan u. Vietnam, China, Bangladesh, Turkije of een ander lageloonland zijn goede gokken als u wil weten waar uw kledingstuk werd gemaakt, maar het is vaak ook de enige informatie die op het etiket wordt meegegeven over de oorsprong van een kledingstuk.

Dat werd pijnlijk duidelijk na de ramp in een fabriek in Bangladesh in 2013, waarbij meer dan duizend textielarbeiders overleden. Omdat modebedrijven vaak productieopdrachten uitbesteden, konden ze vaak pas dagen nadien vertellen of er kleding van hen in de bewuste fabriek werd gemaakt. Mede daarom werden modebedrijven aangemoedigd om transparanter te communiceren over hun productielijnen.

Kledingketen H&M heeft in alle stilte een belangrijke stap gezet: onder het kopje ‘product duurzaamheid’ krijgen online shoppers voortaan bij elk stuk te zien in welk land en welke fabriek hun kleding werd vervaardigd, alsook het adres en het aantal mensen dat er tewerkgesteld is. Er wordt ook zo veel mogelijk kennis beschikbaar gemaakt over de gebruikte materialen. In de winkels kunnen consumenten gebruikmaken van de app om die informatie te achterhalen.

Ter vergelijking: bij recent onderzoek van een Zwitserse ngo om het traject van een Zara-sweater te achterhalen, werd hen pas na weken heen-en-weer mailen verteld in welke fabriek het kledingstuk werd gemaakt. Bij andere merken van de H&M-groep zoals & Other Stories en Cos hebben klanten nog het gissen naar de oorsprong van hun kleding.

Pascal Brun, hoofd duurzaamheid bij het H&M-merk, zegt dat de extra informatielaag bewijst dat het bedrijf niets te verbergen heeft over de omstandigheden hoe hun producten worden gemaakt. ‘Het gaat de wereld niet veranderen’, geeft hij toe aan The New York Times, ‘maar we hebben een basis gebouw voor echte veranderingen, aangezien we niet in staat zijn om de hele industrie opnieuw van de grond af aan terug op te bouwen.’

Veel dat we nog niet weten

Hoewel de stap van H&M voorzichtig wordt toegejuicht door ngo’s, benadrukken die wel dat er nog steeds veel is dat de consument niet weet, zoals het loon van de textielarbeiders.

‘Transparantie is vooral een middel om een doel te bereiken, maar louter informatie delen over waar een kledingstuk wordt geproduceerd, garandeert geen betekenisvolle veranderingen in de werkomstandigheden in de fabriek’, zegt Aruna Kashyap van Human Rights Watch. ‘H&M is een voortrekker op het vlak van transparantie over hun leveranciers, en andere bedrijven zouden hun voorbeeld moeten volgen. Maar dat betekent niet dat ze op die manier een problematische industrie hebben gerepareerd.’