Waarom ik verdrietig ben

Mijn eerste herinnering? Isabella’s room, zonder enige twijfel. Een schok, een duik in de ‘Vlaamsheid’ waarvan ik nooit ben hersteld, een belevenis die me voorgoed is bijgebleven. Alsof elke andere voorstelling, elk nieuw boek me er achteraf toe heeft aangezet de ervaring te herhalen, opnieuw ‘een lijntje te snuiven’ van de cultuur en van haar weerbarstige taal, die me opeens had gevonden en in mijn hart had geraakt. Overal voorwerpen, een Babel van talen – het was barok, het was ontroerend, het was geschift. En je had Viviane De Muynck, waanzinnig elegant op haar onwaarschijnlijk hoge hakken, met haar welige borsten die ze het publiek cadeau deed, haar basstem die het plaatje vervolledigde. De vertoning werd opgevoerd in het Kaaitheater en was vijftien jaar later te zien in het Théâtre National: ik ben opgetogen dat dit Vlaamse cultstuk ook een highlight is kunnen worden voor de Franstalige toneelliefhebber.