Het festival van Glastonbury wil op zijn editie van dit jaar geen eenmalige plastic flesjes meer. Wie wil er nu nog mee schuldig zijn aan de plasticsoep en alle milieuleed dat ze veroorzaakt? Maar het is gemakkelijker gezegd dan ­gedaan, zuchtte organisator Emily Eavis op ­muziekzender BBC6. ‘We werken met zóveel verschillende partijen’. En bij tweehonderd­duizend bezoekers zijn er altijd wel een paar wiens kop enkel naar feesten staat.

Vorig jaar sloeg het festival, dat al een halve eeuw op dezelfde boerderij georganiseerd wordt, een jaar over, ‘om de grond eens de broodnodige rust te gunnen’. Een signaal dat de druk op de natuur echt wel omlaag moest.

In 2014 begon Glastonbury herbruikbare stalen drinkflessen aan te bieden, en gratis waterkraantjes overal. Twee jaar later kwamen daar, eveneens stalen, drinkbekers bij van een halve liter (een Engelse pint). Speciaal niet-aerodynamisch ontworpen, om de schade te verlagen als opgefokte fans ermee begonnen te gooien. Ja, er komt wat kijken bij zo’n festival.

Niemand mag nog plastic flesjes uitdelen of verkopen. Al snel een besparing van een miljoen flesjes. Tel maar na: 200.000 mensen, vijf dagen lang à 1 flesje per dag, en je miljoen is al ­binnen. Dat zijn veel zeevogelmagen.

Wie opziet tegen het gesleep, kan nog steeds overal en op elk moment water en frisdrank ­kopen. In blik. Metaal spoelt niet naar zee, en is honderd procent recycleerbaar, duizenden ­cyclussen lang. Toch als het ingezameld wordt.

En daar zit misschien toch een klein probleempje. Zie de archeologen in Stonehenge die zich rot ergeren omdat hun grondradar er niet in de ondergrond kan kijken. Hij ketst af op de eindeloze laag blikjes en doppen van de hippiefestivals uit de jaren 70, die nooit in de daartoe geëigende containers terechtkwamen, maar integendeel centimeters diep in de bodem gedanst zijn. Ja, er komt wat kijken bij zo’n festival.