Vier jaar geleden was er flink wat om te doen. De Brugse blogger Didier Eeckhout had op een terras in zijn thuisstad een ruzie gefilmd tussen een cafébaas en een klant, die uitliep op een racistische scheldpartij. De politie kwam tussenbeide, Eeckhout bleef filmen, hoewel de agenten hem herhaaldelijk aanmaanden daarmee op te houden. Hij postte het filmpje op zijn blog, naar eigen zeggen om ‘racisme in Brugge’ aan de kaak te stellen, niet om de politie te viseren, die zich tijdens de hele operatie overigens foutloos  gedragen had.

300 euro boete

De video van Eeckhout ging viraal, waarna er stemmen op­gingen om  het filmen van politiemensen bij wet te verbieden. De Brugse agenten dienden klacht in tegen de blogger. In november 2016 werd de man veroordeeld tot een geldboete van 300 euro, met uitstel voor een periode van drie jaar, wegens inbreuk op de privacywet. Volgens de correctionele rechtbank in Brugge kon Eeckhout zich niet beroepen op de persvrijheid.

Het hof van beroep in Gent heeft die veroordeling onlangs ongedaan gemaakt, schrijft  Dirk Voorhoof, emeritus hoogleraar mediarecht aan de UGent, vandaag in De Juristenkrant. Het arrest dateert van 20 september, maar komt  nu pas onder de aandacht. 

Het hof houdt rekening met het recht op expressievrijheid van Eeckhout als (burger)journalist. Het was duidelijk zijn bedoeling een geval van racisme te filmen, een zaak van maatschappelijk belang, en niet de agenten in kwestie te verstoren in hun werk of hen in een slecht daglicht te plaatsen. Er bestaat in België trouwens geen wet die verbiedt politieagenten te filmen in de publieke ruimte. Van de aantasting van de privacy van de agenten is dus volgens het hof geen sprake. De agenten gaan niet in cassatie tegen het arrest.

Alles is context

Volgens Voorhoof is het arrest belangrijk omdat het, zo schrijft hij, ‘duidelijk maakt dat bij de toepassing van de bescherming van persoonsgegevens rekening   gehouden moet worden met de context. Een verbod op het filmen en de bestraffing van beeldverslag­geving over politieacties zou inderdaad neerkomen op een flagrante miskenning van de pers- en uitingsvrijheid.’