De 23-jarige millennial die we hadden meegetroond naar dit concert, sprak na afloop zonder aarzelen haar bewondering uit voor de 66-jarige David Byrne. Ze kende zijn liedjes niet, gaf ze toe.

Maar ze vond dat die man die dubbel zo oud is als zij, wél een strakke show gegeven had. Zie je wel, dachten wij daarop, dat we Byrne gerust mogen bestempelen als een van die zeldzame artiesten die erin slagen om hun oude hits zo fris te brengen dat het lijkt alsof ze pas gisteren geschreven werden. Want ondanks het feit dat de helft van de set uit Talking Heads-materiaal bestond en tjokvol verwijzingen zat naar de legendarische concertfilm ‘Stop making sense’, voelde deze show niet aan als een nostalgietrip. Integendeel: ze kon moeiteloos de concurrentie aan met hedendaagse popshows. Highbrow popshows dan wel - een kleine maar noodzakelijke kanttekening.

Met het titelstuk uit zijn jongste cd begon Vijay Iyer met een hoogtepunt, want 'Far from over' is meeslepend, met een sterke melodie waar de priemende altsax van Steve Lehmann zo mooi de boventoon voert.

Het sextet speelde vooral stukken uit die veelgeprezen cd. Opvallend hoe deze jazz tegelijk toegankelijk en avant-gardistisch is, en hoe intelligent elke compositie in elkaar zit. Maar dat hoeft niet te verbazen van een man die universitaire diploma's in de wiskunde en fysica op zak heeft en die sinds vier jaar als 'professor in the arts' aan Harvard University door het leven gaat.

Pianist Jason Moran greep het publiek meteen bij zijn nekvel, met twee energieke stukken uit de jongste cd van The Bandwagon.

Zowel in 'Winds' als in 'Big news/more news' hoor je die typische Moran-stijl: virtuoos en met verwijzingen naar de hele jazzgeschiedenis, van ragtime over bebop tot avant-garde.

Hij ging er als een sneltrein vandoor, Brad Mehldau.

De pianist speelde meteen een spannende solo in de hem zo kenmerkende stijl: vingervlugge rechterhand, met een linkerhand die soms een tweede melodielijn lijkt te spelen. En voortgedreven door bassist Larry Grenadier en drummer Jeff Ballard, een ritmetandem om u tegen te zeggen.

Een paar roffels van Jack DeJohnette en hopla, daar kwam John Scofield al aanzetten met 'Wait until tomorrow' van Jimi Hendrix.

De sixties, jawel, daar zou de supergroep Hudson, net als op hun cd van vorig jaar, nog wel naar verwijzen.