Faut le faire: vijftien jaar na de lazarusbeweging van de blues- en garagerock huppelt Black Rebel Motorcycle Club nog steeds op dezelfde krukken. The White Stripes zijn niet meer, The Strokes een schim van wat ze ooit waren, maar het trio uit San Francisco rockt gewoon lustig door.
Grappig bijna, hoe de band hardnekkig vasthoudt aan zijn intussen karikaturale rockersimago. Achter drumster Leah Shapiro doemde een backdrop met doodshoofd en knoken in de vorm van pistons op. Peter Hayes en bassist Robert Levon Been waren zo cool dat ze hun leren jekkers niet eens hoefden uit te spelen in de hete schuur die The Barn was.
Het publiek was hen niet vergeten, want het vond massaal zijn weg naar de festivalhal. Dat zal niet aan hun nieuwe album Wrong creatures liggen. Geen slechte plaat, maar verwoestende riffs en bedwelmende grooves lijkt de band niet meer uit zijn mouw te kunnen schudden.
En dus liet Hayes zijn stofzuigergitaren gewoon als vanouds knarsen en deed Been zijn bas zompig fuzzen. Lekker, maar de band leek gevangen in een sjabloon.
Bij ‘Beat the devil’s tattoo’ mocht een pianist voor wat verluchting zorgen en in ‘Question of faith’ kronkelde de basgitaar van Been als een voodoodanseres rond je lijf. Het leverde met wat goede wil wat bezwerende Doors-psychedelica op.
Het zegt genoeg dat ‘oudjes’ als ‘Ain’t no easy way’ en het met wilde mondharmonica voortgeblazen ‘Spread your love’ voor de meeste opwinding zorgden. Vooral dan hekkensluiter ‘Whatever happened to my rock ‘n’ roll’ natuurlijk, waarvoor krullenbol Been in het publiek ging hangen. Met basgitaar en al.
Ja, wat was er gebeurd met die rock-‘n-roll? Hij leefde nog, maar hij oogde zo grijs als het haar van Peter Hayes.
