Zelfs als je achteraan het publiek stond bij de Brit, had je nog altijd het gevoel bij hem op schoot te zitten. Dat had veel te maken met het charisma van Grennan: hij wist het publiek al snel om zijn vinger te winden met een sappig Brits accent - innit, lads - en een hoge Frederik Sioen-factor: zelfde korrel in de stem, zelfde ADHD-diagnose.

Grennan begon gitaar te spelen omdat hij wilde uiten hoe hij zich voelde nadat een groep nozems hem op zijn achttiende in elkaar ramde. Ze moeten er meteen ook een flinke dosis blues en soul bij getimmerd hebben, blijkt bij ‘Royal Highness’ en publiekslieveling ‘Found what I’ve been looking for’. Dat laatste bleek de aha-erlebnis voor veel toevallige passanten die zich afvroegen van waar ze die stem kenden: op Spotify is het nummer een volbloed hit.

‘Scared the magic might fade away’, haalt Grennan daarin uit. Maar afgaande op de manier waarop toeschouwers al na het tweede refrein begonnen mee te zingen: veel zorgen moet hij zich niet maken.