De reggaemannen overtuigen niet dit jaar. De shows van Naâman en Alborosie waren te glad en voorspelbaar om goed te zijn. Chronixx had er blijkbaar geen zin in en vergat om zijn grote succesnummers te brengen.
Het hoeft geen greatest hits te zijn maar op een festival verwacht je toch een paar herkenbare en meezingbare hoogtepunten. Dat de overvloedige vrouwelijke backing vocals op band stonden, was ook niet bevorderlijk voor de verbondenheid met het publiek.
Dat schoot pas wakker toen de Zinc Fence Redemption band het ritme verschoof naar hiphop en lauwe pop. Chronixx had wel een hoop sterke boodschappen in huis, zoals het een rastaman betaamt, maar het Jamaicaanse patois ging voor de meeste mensen als gebruikelijk verloren.
Volgende keer misschien eens één van de vele nieuwe zangeressen uit Jamaica vragen in plaats van steeds weer dezelfde mannelijke namen?
