De zon brandde dan niet meer, ze scheen nog wel volop in het amfitheater waar Gregory Porter aantrad. Tikje jammer vonden wij dat, want Porter maakt juist muziek die geen fel zonlicht verdraagt en eerder tot zijn recht komt in de schemering; dat prachtige moment waarop de zomerzon eindelijk onder de horizon zakt en een mens zin krijgt in een fris aperitief.
Porter koos resoluut voor de jazz-aanpak in de eerste helft van zijn concert, maar kreeg de aandacht van het talrijk toegestroomde publiek daarmee maar moeilijk te pakken. Rondom ons kwam er geen einde aan het gebabbel en welk ander plekje we ook opzochten; overal merkten we dat het publiek niet helemaal gegrepen werd door Porters performance.
Dat veranderde toen hij ‘Liquid spirit’ inzette en het publiek zijn ritmische handclaps spontaan overnam. Het blijft een onweerstaanbare mix van jazz, pop en soul, die song. Niet voor niets staat Gregory Porter te boek als de jazzzanger die veel meer genres beheerst dan jazz alleen, en zijn songs graag opleukt met een flinke scheut soul. Zijn bariton klonk ook vanavond weer zoals pure chocolade smaakt: bitterzoet en troostrijk.
Zoals dat in de jazz gebruikelijk is, gaf Porter zijn muzikanten de kans om uitgebreid te soleren. Na de saxofonist was het de beurt aan de bassist, die prompt het baslijntje van Deep Purples ‘Smoke on the water’ inzette, dat hij vervolgens naadloos liet overgaan in ‘Papa was a rolling stone’ van The Temptations. Porter viel in en zette de cover mooi naar zijn hand.
En zo kwam het dus toch nog goed met Gregory Porters crossover-jazz in het amfitheater. Ternauwernood.
