Voor de Voetbalbond zijn vrouwen blijkbaar geen mensen

‘Niemand heeft een vinger uitgestoken toen een veertienjarig meisje in een trein, tussen Parijs en Sarcelles, in elkaar werd getimmerd. Toen ze bij haar haren op straat werd voortgesleept. Toen ze in een stinkende kelder werd gegooid en een hele nacht verkracht en gemarteld werd door een bende jongens van haar eigen wijk, van haar eigen “cultuur”. Niet één keer, maar drie keer is Samira Bellil door een meute mishandeld en verkracht. En telkens waren niet de schoften die haar misbruikten schuldig, maar zij. Want een meisje wie zoiets overkomt, die zoekt het toch zelf, nietwaar?’