Phantom thread
Past als gegoten.
Daniel Day-Lewis neemt afscheid in stijl met zijn vertolking van een kleermaker die valt voor zijn muze in dit subtiele meesterwerk van Paul Thomas Anderson over het ontbijt als ultieme relatietest. Een film van grootse nuances.
een interview met regisseur Paul Thomas Anderson >
Call me by your name
De echo van een verhoogde hartslag.
Een jongenshart ontluikt in de Italiaanse zon: Luca Guadagnino doet wonderen met het gelijknamige boek van André Aciman. Van de antieke beeldhouwwerken van Praxiteles tot de disco van The Psychedelic Furs en ‘Love my way’: ‘Call me by your name’ is een ode aan leven, liefde en alles wat Italië te bieden heeft. Alle aandacht gaat terecht naar hoofdrolspelers Timothée Chalamet en Armie Hammer, maar kijk ook naar de genuanceerde vertolking van een klasbak in de schaduw als Michael Stuhlbarg, nu ook te zien in ‘The post’ en ‘The shape of water’. Hij geeft een monoloog die een Oscar op zich verdient.
een interview met regisseur Luca Guadagnino >
The disaster artist
De beste slechtste film.
Zeg ons dat niet na het zien van de zoveelste Vlaamse ‘komedie’, maar in foute films zitten soms pareltjes verborgen. Je moet ze maar willen zien. Tim Burton zag ze in 1994 in de B-films van Ed Wood, die hij eerde met een prachtige zwart-witfilm met Johnny Depp als de worstelende regisseur (‘Ed Wood’). Net zo vertelt James Franco hoe zijn studiegenoot Tommy Wiseau de bal zo hard missloeg met ‘The room’ dat hij wellicht de slechtste film ooit maakte. Recensent Ruben Aerts zag in ‘The disaster artist’ een ‘heerlijk hilarische film met een warm kloppend hart’. Een defibrillator is er niets tegen.
The shape of water
De schoonmaakster en het beest.
Met dertien nominaties is ‘The shape of water’ topfavoriet voor de komende Oscars. En toch is het een uitstekende film. ‘Voluit durven gaan voor de romantiek is een groot risico,’ schrijft Steven De Foer, ‘maar als de mayonaise pakt, kun je er een cinemazaal nog eens ouderwets mee inpakken.’
interview met regisseur Guillermo del Toro >
The post
Pers versus president.
Steven Spielberg, Meryl Streep en Tom Hanks redden de journalistiek: geen wonder dat ze daar bij ‘De Standaard’ voor vallen, hoor ik u denken. Klopt, maar als Spielberg dat doet, levert het vooral een goeie film op, die best kan tellen als prequel op ‘All the president’s men’.
The Florida project
Kinderen op de rand van Disneyland.
Je kan heel mistroostige films maken over armoede. Films die je deprimeren, films die je kwaad maken, films die je empathie aanspreken. En je kan een film maken zoals ‘The Florida project’, waar de energie en fun van afspatten. Het is net omdat je geeft om deze te jonge moeder en haar dochtertje dat het je zo raakt.
Three billboards outside Ebbing, Missouri
Moeder met een missie.
Met drie reclameborden langs de weg eist een vrouw dat de lokale politie eindelijk werk maakt van de verkrachting van en moord op haar dochter. Ze eist gerechtigheid: #TimesUp. Maar deze film gaat verder dan hashtags en toont dat achter vijandbeelden echte mensen schuilgaan, met hun eigen gevoeligheden en contradicties. De regisseur van ‘In Bruges’ doet dat met even veel nuance als overdrijving, met humor en met alle emoties beschikbaar, van woede tot spijt. Dit is een masterclass verhalen vertellen en een aangrijpende film over mensen die maar mensen zijn. Must-see.
