Folkzangeres Joan Baez speelt op een bijeenkomst voor studenten in Berkeley, de universiteit van Californië (1964). Bettmann Archive
Deel 1 - De glans van een vallende ster
Smeltende gletsjers, bommengordels of vluchtelingenkampen: in de wereld van 1968 waren die problemen ondenkbaar. Toch wilden jongeren net toen de stekker uit het systeem trekken. Paul Goossens ondervond hoe aanstekelijk het activisme was in dat opmerkelijke jaar.
De revolutie die er geen was
Vijftig jaar al, en het wil voor 1968 maar niet lukken: sterven en voor altijd uitdoven. Telkens opnieuw staat er een filosoof of politicus op die de volledige waarheid over de sixties wil opspitten. Een betere garantie op eeuwig leven bestaat er niet. Meer is er ook niet nodig om die rumoerige jaren in de ijle wereld van sagen en mythes te tillen. En het valt op. Niet de activisten, wel de buitenstaanders, niet zelden tegenstanders, deden erg hun best om de impact van ’68 te overdrijven. De legendarische Chinese premier Zhou Enlai bijvoorbeeld. Toen Henry Kissinger hem in 1972 vroeg wat hij van de Franse Revolutie dacht, antwoordde hij dat het te vroeg was om daar een uitspraak over te doen. De quote gold decennialang als watermerk van de superieure Chinese wijsheid, het geheim van revoluties is niet te kraken.
