Archaïsch maar toch relevant

Opvallend hoe Lankum, een jong kwartet dat beschouwd wordt als de beste Ierse band in dertig jaar, met zijn tweede album opgevist wordt door een alternatief rocklabel. Lankum zingt eigen en traditionele ­liederen met zoveel archaïsche emotie dat het lijkt alsof de oprichters Ian en Daragh Lynch de 20ste eeuw niet meemaakten. A-capellaballads worden vierstemmig geserveerd, tussendoor ­horen we dansmuziek met fluitjes, doedelzak en fiddle. Het zijn rauwe, doordringende stemmen die recht naar de ziel gaan. Ze haken zo in elkaar dat elk individu herkenbaar is, maar het geheel de delen overstijgt. Zijn de middelen oud, dan is het gebruik ervan eigentijdser: de naakte drones en authentieke kleuren op deze cd gaan overtuigd in tegen al wat flashy en oppervlakkig is. Honger, fascisme, terreur, emigratie zijn de harde thema’s in deze doorvoelde en rauwe muziek, die in haar radicale keuzes een eigentijdse urgentie laat ­voelen. Aangrijpend sterk.