Met ‘Melodrama’ heeft ze net een piekfijne popplaat afgeleverd. Daarop bewijst opnieuw dat catchy pop ook verdomd intelligent kan zijn.

Een ijzersterk ‘Tennis court’ en Disclosure-hitje ‘Magnets’ kregen een nokvolle Barn meteen aan het dansen. Al was het maar omdat de 20-jarige Nieuw-Zeelandse zelf ontzettend leek te genieten van wild dansen op haar eigen muziek: neem het publiek weg, en we zetten er geld op dat ze exact dezelfde show speelt.

Op Glastonbury liet Lorde nog een hydraulisch platform, een troep dansers en een glazen aquarium aanrukken. Dat bleef in Werchter achterwege: daar had ze enkel een drummer en twee toetsenisten in steun, en die bleven de hele tijd in de schaduw. Lorde had weinig meer nodig: toen ze bij ‘Liability’ op de rand van het podium ging zitten leek ze ons recht aan te spreken. ‘Dit gaat over voor het eerst alleen door het leven gaan, en bij elke kamer die je binnenwandelt vrezen dat mensen je “too much” gaan vinden’, klonk het.

Op ‘Melodrama’ verwerkt ze namelijk de breuk met haar eerste grote liefde. Dat doet ze door euforische glitterfeestjes op te zoeken (‘Green light’, ‘Sober’), maar ook door haar gebroken hart uit te storten in tere pianoballades als dat ‘Liability’ - daarin deed ze even aan Regina Spektor denken.

In sommige nummers was het wel krasselen: de zangeres zat met een verkoudheid van Siberische proporties en moest regelmatig nippen van warme thee. Uit een kopje. Très rock-n-roll, allemaal. Van de weeromstuit moest ze zich een aantal keer laten redden door een backing tape - maar daar stonden enkel de achtergrondkoortjes van de plaat op, dus wie maalt daarom.

‘I hate the headlines and the weather/ I’m 19 and I’m on fire/ but when we’re dancing I’m alright’: een betere samenvatting van Werchter-escapisme hebben we vandaag niet gehoord. Lorde bewijst dat popacts wel degelijk een plaats hebben op rockfestivals: er moet gewoon een beetje inhoud mee gepaard gaan.