De Kreun in Kortrijk is een club, een betonnen zaaltje zo klein dat de PA al een vijfde van de oppervlakte inneemt. Het is een van die concertzalen in Vlaanderen zijn waar je vlak voor een concert nog naast de deur kunt parkeren, waar je aan de toog kunt hangen op vijftien meter van het podium. Waar alleen een rijtje van twintig aanschuivende mensen gisteravond een subtiel signaal was dat er iemand kwam optreden. Alt-J namelijk, een van de grootste Britse indierockbands van het moment. Toen de blondgekuifde Joe Newman (zang, gitaar, bas) na ‘In cold blood’ zijn bezwete handdoek in de zaal slingerde, belandde het ding zowaar bij de geluidstechnicus. Om maar te zeggen: De Kreun is niet groot. Als zo’n zaal dan een grote band als Alt-J ontvangt voor een oefenshow in de aanloop naar de zomerfestivals, is het geen wonder dat de tickets in enkele seconden zijn uitverkocht. Move over, zoete broodjes.

Alt-J doet het tegenwoordig nog met z’n drieën, na het vertrek van de bassist: frontman Joe Newman, de nerdy besnorde Gus Unger-Hamilton (zang en synths) en drummer Thom Sonny Green. Ze stonden in Kortrijk op een podium met wat knullige zwarte doeken achter zich en erg bescheiden lichten - een groot contrast met de verbluffende lichtshow en projecties waarmee de band headlinet op festivals. Stond dus centraal: de muziek en niets anders dan dat, zonder franjes of decor.

Druk van de ketel

En hoe! Opener ‘3WW’ trapte loom en lijzig af, geheel aangepast aan de temperaturen buiten (warm) en binnen (heet), met het catchy zinnetje ‘Girls from the pool say hi’ voor de gelegenheid uit de mond van Unger-Hamilton. De zaal werd meteen muisstil om plaats te maken voor de diepe bassen en haarfijne samenzang van Newman en Unger-Hamilton. ‘Something good’ en ‘Tessellate’ (ingeluid door het a capella ‘Ripe and ruin’), allebei uit de eerste plaat, volgden. ‘Deadcrush’, over hun eeuwige verliefdheid op wijlen Lee Miller en Anna Boleyn, klonk frisser en ruiger dan op de plaat, met weerbarstige falsettozanglijntjes als een nest Japanse kittens.

Na het nieuwe en magistraal uitgevoerde ‘In cold blood’, met zijn poppy zero-one-one-one/ zero-zero-one-one, dook Alt-J vooral zijn archief in, met een pompend ‘Every other freckle’ en natuurlijk ‘Matilda’ als uitschieters. ‘Taro’, over de dood van de oorlogsfotograaf Robert Capa, klonk heerlijk met zijn Grieks aandoende mandolinerefreintjes. ‘Pleader’ was een wat flauwe en cryptische afsluiter, getuige daarvan het luid pratende en ronduit onbeschofte publiek. ‘Intro’ luidde de bisronde in, met het rockende ‘Left hand free’ (helaas kapotgemaakt door de reclamespotjes van Telenet) en afsluiter ‘Fitzpleasure’, waarin de synths helaas verstek gaven.

Alt-J speelde een strakke, zuivere en wat lome set, waarbij het tempo vaak net iets lager lag dan op de platen. Dat hinderde niet: als het publiek niet uit een paar tienduizend maar een paar honderd man bestaat, kan de druk wat van de ketel. Wanneer de twee zangers hun harmoniezang perfect uitvoerden, gingen alle haartjes op je lijf in kippenvelstand. Helaas ging die samenzang tweemaal compleet de mist in wegens technische problemen, in het fragiele ‘The gospel of John Hurt’ en ‘Bloodflood’. Dat waren momenten waarop Alt-J plots toch uit zijn rol viel.

Want nee, de band verraste weinig, behalve toen Unger-Hamilton vrijwel accentloos ‘dank je wel’ en ‘goeienavond Kortrijk’ zei. Ze deden wat moest: een strakke en technisch sterke set spelen, met vooral veel oude songs. Omdat de nieuwe soms wat cryptisch uitvallen en wat minder festivalfähig zijn? We geven het u op een blaadje: met deze set zal de weide van Rock Werchter over drie weken overstag gaan. Niet wild op en neer verend, maar zachtjes wiegend met de ogen dicht en met de handen een Alt-J-driehoekje vormend. Tot de drie in ‘Hit me like that snare’ hun credo zullen uitschreeuwen met één vinger hardrockgewijs in de lucht: ‘Fuck you, I’ll do what I want to do’.