Een klein anderhalf jaar nadat ze in Eén-programma Van Gils & Gasten vertelde over hoe het na een burn-out weer helemaal beter ging, getuigde MNM-presentatrice Eva Daeleman donderdagavond in datzelfde programma openhartig over hoe het een aantal maanden later weer fout liep. Het werd meteen ook het thema van haar tweede boek: ‘Het jaar van de hond’.

Vandaag gaat het weer goed met Eva Daeleman, zo vertelt ze donderdagavond in Van Gils & Gasten. 'Ik ben best gelukkig nu. Ik zie veel geluk in kleine dingen.' Maar dat was lange tijd niet zo. De 27-jarige presentatrice heeft er twee woelige jaren opzitten. De radiopresentatrice en voormalig omroepster, werd in december 2015 getroffen door een burn-out en verdween uit de spotlights.

Voor even, maar blijkbaar niet lang genoeg, want een paar maanden na die eerste burn-out, ging het weer mis. 'Ik was meester geworden in het mezelf en anderen wijsmaken dat alles goed ging', zegt Daeleman in Van Gils & Gasten. 'The show must go on, dacht ik. Ik zat in een ontkenningsfase en twee maanden later liep het opnieuw fout.'

Olav

Dat ze ook uit dat tweede diepe dal kon kruipen, heeft Daeleman naar eigen zeggen te danken aan Olav, haar mopshond. Nochtans had ze jarenlang een grote angst voor honden. 'Nadat ik een aantal nachten droomde van een hond, heb ik er een genomen. En vanaf die dag dacht ik: “Oké, Olav, vanaf nu is het aan ons tegen heel de wereld". Dat het weer goed gaat, heb ik aan hem te danken. Hij is mijn leraar, mijn therapeut, mijn baas, coach, mijn beste vriend en mijn spiegel.'

Al was het niet alleen de hond die Daeleman geholpen hebben om er weer bovenop te geraken, ze nam ook toevlucht tot therapie en medicatie. 'Ik kom ervoor uit dat ik therapie ben gegaan.' En ook nu nog bezoekt Eva regelmatig een therapeut. Ze heeft er drie. 'Onder andere een traumatherapeut en een burnoutcoach.'

Medicatie nemen lag voor Daeleman moeilijker. 'Ik heb me er lang tegen verzet. Maar mijn huisarts heeft me overtuigd. "Je hebt te weinig endorfines, je emmertje is helemaal leeg en je krijgt hem niet gevuld", daarmee heeft hij me over de streep kunnen trekken.'

Aanslag Zaventem

Haar ervaringen met die moeilijke periode en hoe ze uit dat dal is kunnen klauteren, heeft Daeleman neergeschreven in haar boek Het jaar van de hond. Zelf omschrijft ze het als 'de zoektocht naar het gouden randje dat in alle donkerte zit'. Dat probeerde ze ook zelf toe te passen toen ze de aanslag in Zaventem vorig jaar overleefde. Daeleman was namelijk in de luchthaven de dag van de aanslag, hoorde de bommen ontploffen.

'Ik vroeg me af waarom ik er nog ben, en zoveel slachtoffers niet meer. Ik moest op zoek naar een antwoord op die vraag. Ik heb voor mezelf beslist er kracht uit te putten. Dat is de reden waarom ik er nog ben. Ik geloof dat er een weg voor ons allen is uitgestippeld.'