‘Ben jij een actrice?’, vraagt een meisje aan de vrouw met gouden schoenen die voor de voorstelling nog snel haar handen wast.

‘Nee, een violiste.’

‘Wat is dat?’

Even later stapt de vrouw met de glitterschoenen het speelvlak op, ze schudt de spieren van haar handen los. Een hand gooit een reuzengrote partituur voor haar voeten, ze pakt haar viool en hop: daar klinken de eerste flarden Bach. Van het blad, door haar handen, onze oren in. De kinderen kijken gespannen toe, tot een meisje op een van de videoschermen gedecideerd in haar handen klapt: een sein als een zweepslag, de partituur verfrommelt zichzelf, de muziek stopt. Wat nu?

Vraag en antwoord, verwachting en inlossing. Het mooie aan Zonzo is dat ze de muziek haar eigen wetten laat volgen. Muziek is gewoon zichzelf: een spel van abstracte klankassociaties. Wat later rollen er notenbalken over de speelvloer. ‘Contrapunctus IX’ uit de Kunst der Fuge . Onder de notenbalken verschijnen stampende voeten, klikkende vingers, de letters van Bachs naam. In geen tijd zit de zaal verwoed mee te musiceren. Opnieuw, zonder woorden.

De beelden op de schermen haken in op dezelfde onbenoemde stroom van associaties. Van wiskundesommen naar avondmuziekjes, van kale winterbomen naar de verlichte ramen van een flatgebouw. Bach is zelf ook aanwezig, maar niet te veel. Zijn strenge portret wordt op zijn kop gehangen, zijn ogen turen door het sleutelgat. ‘Lang niet slecht, die Contrapunctus’, hoor je hem bijna denken.