We namen de proef op de som in de Wablief?!-tent, en kijk, de schaduwrijke klanktapijten van de Antwerpenaren gedijden er prima. Alleen was het voor drie man en een, euh, paardenkop. Iedereen zocht zich al een weg naar het hoofdpodium voor Rihanna. Sneu.

De believers werden beloond met zinderende songs waarin Bert Dockx zijn inventieve gitaarspel, gevlochten uit jazz, postpunk en Afrikaanse juju, meesterlijk etaleerde.

De broeierige ritmes omwikkelde hij met een zachte, donkere croon à la Richard Hawley. De zusjes Maieu van Blackie & The Oohoos gaven er een unheimisch randje aan met hun hoge backings, alsof ze huilden naar de maan die buiten hoog in het zwerk klom.

Niet voor de massa, maar daarom niet minder fijn.