Macklemore stuurde ons de wei af met een grijns op ons gezicht, en dat had veel te maken met zijn grandioze afsluiter: ‘Downtown’, deels oldschool-hiphop deels bombastisch gekrijs van Eric Nally, maar desalniettemin een nummer waarvan je niet anders kan dan vrolijk worden.
Nally was er trouwens in levenden lijve bij, in tegenstelling tot de vele andere gaststemmen die uit een doosje kwamen.
Macklemore toonde zich een onverstoorbare professional, toen halverwege de show het geluid volledig wegviel en hij enkele minuten later de draad weer oppikte alsof er niks gebeurd was. De spreekkoren die de stilte op de wei vulden, verstomden onmiddellijk. Niemand die nog weerstand bood aan het onweerstaanbare ‘Can’t hold us’.
Naar goede gewoonte had Macklemore ons wel een en ander geëngageerds te vertellen. Hij hield het gelukkig bij één speech over hoe we ‘nu meer dan ooit onze verschillen moeten omarmen’ en plaatste dat in het licht van de recente aanslagen overal ter wereld. Van zijn andere verhaaltjes vermoeden we dat hij ze bij elk concert opnieuw vertelt, net zoals hij wellicht élk publiek looft omdat het ‘fucking beautiful’ is. Het maakt z’n show heel dubbel: ze werkt aanstekelijk - ‘Thrift shop’ en vooral ‘Can’t hold us’ zetten de wei op haar kop - maar heeft tegelijk ook een melig kantje.
Maar toen was er dus ‘Dance off’, met zijn vele verwijzingen naar Michael Jackson (die grafstem à la ‘Thriller’) en nineties-hiphop (‘Bust a move’), gevolgd door ‘Downtown’. En vergaven we Macklemore zijn meligheid.
