Beck heeft wel eens met een marionettentheater bij ons op de planken gestaan, maar in The Barn liet hij de grappen achterwege en presenteerde hij een - toch wel indrukwekkende - greep uit zijn carrière.
We schrokken even toen iedereen uit volle borst ‘Loser’ meezong: dat nummer is 22 jaar oud, ouder dan vele aanwezigen. ‘Wow’, de single die twee weken geleden uitkwam, speelde hij niet. Zo eigenzinnig is hij dan weer wel.
Maar wat een strakke band had hij mee, met zijn oude vriend Joey Waronker op drums en Jason Falkner en Roger Manning van wijlen Jellyfish op gitaar en keyboards. Met de bassist, die enkel als ‘Duane’ werd voorgesteld, speelden ze een heel funky set; er werd gedanst bij het leven in de tent. Alleen ‘Lost cause’, halverwege de set, was een dromerig rustpunt, bijna akoestisch gespeeld en sterk gezongen.
Na zijn greatest hits, te beginnen met ‘Devil’s haircut’ en via ‘New pollution’ en ‘Sexx laws’ naar een massaal meegezongen ‘E-pro’, wandelde hij twintig minuten te vroeg het podium af. Nog één toegift kregen we, een zelfverzekerd gerapt ‘Where it’s at’, maar dat onderbrak hij halverwege om de band voor te stellen. Duane speelde een paar strofen ‘Good times’ van Chic, Jason ‘China girl’ van David Bowie en Iggy Pop, en Joey ‘1999’ van Prince. Het had een flauwe revue kunnen zijn, maar het werd met zoveel liefde en plezier gebracht, dat we lang nadat de lichten aanfloepten nog riepen om meer.
