Pas na een tijdje viel het ons op: James Bay droeg een t-shirt van Beyoncé. Navraag bij een van de tienermeisjes naast ons, leerde dat Bay al meermaals openlijk de lof van Beyoncé zong, en dat hij enkele dagen geleden een concert van haar bijwoonde. (Lang leve Instagram voor dat soort van inside information.)
Op dat moment waren we stiekem blij dat we tenminste iéts hadden om over te schrijven, want James Bay was goed op weg om het saaiste concert van deze editie op zijn naam te schrijven. De eerst helft van zijn show blonk uit in zeemzoete ballads, waarin hij de clichés van de smachtende lovesong niet schuwt. Na ‘Need the sun to break’ en ‘If you ever want to be in love’ hadden wij in elk geval dringend nood aan een shot rock ‘n roll (tequila mocht ook). Dat kregen we gelukkig alsnog. ‘Sparks’ warmde ons op voor een strak rockend ‘Best fake smile’, en de wei klapte enthousiast mee. Wel jammer dat zijn cover van ‘Proud Mary’ het origineel niet overtrof.
Bay wil zich een arrogant imago aanmeten - het was zoeken naar een zweem van een glimlach op zijn gezicht - maar dat komt gespeeld over. Hij blijft een introverte singer-songwriter, die beter tot zijn recht komt wanneer hij zijn liedjes kleiner mag spelen. En ‘klein spelen’ is exact wat je niét kunt doen op de Main Stage.
