Of het raar doet om Antony niet achter zijn piano te zien met zijn Johnsons op strijkers? Even raar als om hem ‘haar’ te noemen en met Anohni aan te spreken.
Zeggen dat de transgender met de breekbare hoge stem zichzelf radicaal heruitgevonden heeft, is een understatement. En neem die radicaal gerust letterlijk: niets geen ‘You are my sister’ vrijdag in de AB, wel ‘Drone bomb me’ en ‘Crisis’ in een show die - ergens tussen concert, performance en eredienst – verwarde en verblufte.
De set begon met aanzwellend geraas en gedonder en Naomi Campbell die verleidelijk danste op het grote scherm – twintig minuten lang, waarmee Anohni haar publiek een eerste keer op de proef stelde. Dan: een bloederig geschminkt gezicht in close-up en links en rechts een knoppentovenaar op het podium, onder wie Oneohtrix Point Never, die met Hudson Mohawke het nieuwe Anohni-album mee maakte. ‘Hopelessness’, van die gelijknamige plaat, weerklonk. Het was pas bij de single ‘4 degrees’ dat de rijzige zangeres op het podium verscheen, in wit gewaad, kap over het hoofd en zwart gaas voor het gelaat. De expressie moest de rest van de avond komen van de vrouwengezichten die op het scherm de zang meelipten: huilend, woedend, wanhopig of gracieus. Daar zat tegelijk de achilleshiel: de show was zo strak geregisseerd dat Anohni zichzelf weinig speelruimte gunde, en haar publiek zelfs geen bedankje – laat staan een nummer van een vorige plaat.
Maar die stem blijft onovertroffen. Nog altijd liep ze over van hartenpijn, weltschmerz en wanhoop, alleen had de persoonlijke vertwijfeling plaatsgemaakt voor politieke overtuiging. Boven de industriële, ontregelende beats en rauwe, smoezelige klanklandschappen zong Anohni over oorlog, ecologische rampspoed en afluisterschandalen.
Klinkt dat alsof u daar vooral niet bij had willen zijn? Dan hebt u het verkeerd voor. Dit was geen concert, dit was een desoriënterende totaalervaring. In ‘Jesus will kill you’, een van de vijf livenummers die de plaat niet haalden, schudde Anohni uitgelaten met de heupen, ‘Why did you separate me from the earth?’ bouwde op euforische synths en onder ‘Execution’ zat een best wel opgewekt deuntje verscholen.
En zo danste de show voortdurend op twee benen, en liet Anohni de tegengestelde emoties ook in ons hoofd rond stuiteren. Met als hoogtepunt ‘Obama’: op plaat een aanklacht die drijft op monotone zang, maar live ging Anohni extatisch in duet met zichzelf terwijl haar twee handlangers hun beulskappen opzetten. Ze riep de president zo vermanend op het matje en gaf in één beweging het protestlied een nieuwe vorm én adem, dat zelfs Obama er niet van terug zou hebben. Tijdens afsluiter ‘Drone bomb me’ rolden de tranen over Naomi’s wangen. Als punk dood is en Ramones-T-shirts gewoon in warenhuizen liggen, zal de revolutie van elders moeten komen. De kans is groot dat Anohni dan voorop loopt.
