Light upon the lake is een plaat die u het best bij valavond beluistert. Alles aan Whitney ademt ‘chill out’. Whitneys liedjes over verliefdheid en hartzeer zijn zo aandoenlijk als een kind dat bellen blaast. ‘I’m searching for those golden days’, zingt Ehrlich. Ze staan domweg op deze plaat.

Voor wie? Stress? Daar heeft u geen last van.
naar de recensie >

Op Good times, een eerste album in twintig jaar van The Monkees, krijgen Noel Gallagher en Paul Weller, Ben Gibbard, Andy Partridge, Rivers Cuomo en anderen de eer een song te  schrijven. Het levert een reuzeleuke plaat op, met een heerlijke sound waarin nijdige gitaarriffs en grappige koortjes helemaal de naïeve sfeer van weleer oproepen, toen rock-’n-roll nog iets nieuws was.

Voor wie? Retro rocks!
naar de recensie >

Op zijn tweede plaat Skin pocht Flume nog steeds met kamerbrede synths en bonkende postdubstepbeats, alleen dienen ze deze keer hippe rappers (Vic Mensa, Vince Staples) en feeërieke r&b-stemmen (AlunaGeorge, Tove Lo).

Voor wie? Electronica meets r&b.
naar de recensie >

Ze zijn eindelijk knettergek geworden, de heren van Autechre. De twee Britse electronicapioniers serveren met Elseq vijf samengebundelde ep’s van in totaal bijna vier uur muziek. Scheefgetrokken ambient, aritmische techno, industriële breakbeats, abstracte klankverbuigingen.

Voor wie? Prettig gestoorden.
naar de recensie >

Mooi hoe de Canadese componist en zanger Andy Shauf een hele plaat wijdt aan het thema van ‘een feest’. Hij probeert in zijn imaginaire karakters te peilen naar hun gedachten, volgt hun gesprekjes en boetseert op die manier een alternatief portret van zijn generatie. Shauf bespeelt, op de strijkers na, alle instrumenten en toont zich een adept van barokke pop, stijl late-Beatles.

Voor wie? Fans van Paul McCartney en Harry Nilsson, maar met beide voeten in hedendaagse bodem.
naar de recensie >