Yeasayer - Amen & goodbye
Ploeteren in eigen ziel
Is Yeasayer op de dool? Het lijkt er sterk op. Amen & goodbye, de vierde worp, moffelt de identiteitscrisis niet weg maar gebruikt ze om stekelige, ongemakkelijk in het vel zittende popsongs mee te brouwen. Soms zijn de resultaten dramatisch, maar zelfs Yeasayers mislukkingen blijven fascineren: de groep zoekt getormenteerd een uitweg uit zijn eigen sound en vergiet daartoe bloed, zweet en tranen.
Voor wie? U gaat een confrontatie met uzelf niet uit de weg.
naar de recensie >
Eyemèr - Temporarily colourblind
Zwart-witwereld
Het debuut van Eyemèr (de artiestennaam van Sarah Devreese) telt negen liedjes, ingespeeld op akoestische gitaar. Er is goed aan de klank gewerkt. De nagalm accentueert de dikke laag stilte, en door alle details in de frèle stem te laten horen, krijgen we het effect van een foto van Anton Corbijn: de imperfectie wordt een esthetische troef. Atmosferische electronica en vocale harmonie brengen sporadisch meer warmte in dit desolate emotionele landschap.
Voor wie? Broos en breekbaar, dat mag al eens.
naar de recensie >
KONONO N°1 - Meets Batida
Congolese trance
De Congolese band Konono scoorde in het afgelopen decennium met zijn hypnotische, door duimpiano’s aangedreven ritmetaal. Sinds de dood van Mingledi Mawangu leidt zoon Augustin het orkest. Op deze plaat neemt hij de band mee terug naar zijn roots, de percussieve muziek van de Zombo-etnie in Zuid-Congo. Tegelijk sluit hij aan bij de moderne producer Pedro Coquenão, aka Batida, die de evidente link met buurland Angola verkent.
Voor wie? U snakt naar een streepje zon.
naar de recensie >
Bent Van Looy - Pyjama days
Bent klapt uit bed
Bent Van Looy vindt dat het tijd is om de dagen in pyjama achter zich te laten en vaker te gaan exploreren. Niet dat Van Looy zichzelf opgeeft: niets is hem liever dan hemzelf, zingt hij koket in ‘My escape’. De songs zijn gemaakt met een speels gevoel voor de melodieuze Britse popstijl, maar tussen de regels zijn ook soulaccenten te horen. Vaak is Van Looy meeslepend en inventief, maar niet altijd.
Voor wie? Positief ingestelde popliefhebbers.
naar de recensie >
The Sore Losers - Skydogs
Woeste meezingers
Zo behoudsgezind The Sore Losers zich profileren, zo woest en onverschrokken klinken ze. Op hun derde worp Skydogs trekken de Limburgers alle registers open, met veel aandacht voor volume en effect en minder voor melodie. Nu ja, de groep ent haar liedjes op klassieke bluesrock en seventiesrock, wat inhoudt dat de refreinen op zijn minst blijven plakken.
Voor wie? U kan wel tegen een stootje.
naar de recensie >
