Deckers verovert zo haar tweede Ironman 70.3-titel, na die van Ierland in 2012. De Ironman van Nice won ze al viermaal.

"Ik kan wel een dansje maken", reageerde de Leuvense. "Ik ging voor een podiumplaats omdat Haskins onklopbaar leek. Ik ben zo blij dat het is gelukt. Zalig! Ik kan het niet vaak zeggen, maar ik heb echt keigoed gezwommen. Ik was als eerste weg en zag toen Haskins en Wassner voorbij komen. Toen de derde groep eraan kwam, heb ik alles gedaan om erbij te blijven en in de tweede helft lag ik zowaar in een comfortabele positie."

"Natuurlijk is het leuk om op de fiets mee vooraan te vertrekken. Haskins inhalen viel nog mee, maar ze bleef wel een tijdje hangen. Tot ik aan het keerpunt zag dat ik wat extra meters had. En dan heb ik de forcing gevoerd. Ik wilde een zo groot mogelijke voorsprong hebben omdat ik wist dat ze sterk loopt. Maar aan het einde van de eerste loopronde kon ik zien dat het gat best nog groot was en begon ik er echt in te geloven. En toen was het alles geven in de verzengende hitte. Het was echt zwaar. Maar als je wint, valt dat allemaal weg. Het was een tijdje geleden dat ik nog een Ironman heb gewonnen, zeker een halve. Dit is echt genieten."

Bij de mannen ging de zege naar de Amerikaan Tim O’Donnell, die na 3u50:53 over de meet kwam. De Australiër Leon Griffin werd tweede in 3u54:22, de Amerikaan Cameron Dye (3u55:10) vervolledigde het podium. Frederik Van Lierde, bij het begin van het fietsonderdeel nog tweede, moest tevreden zijn met de 11e plaats in 4u04:01.