‘Frish eingetroffen: Deutscher Sporgel’, net aangekomen: Duitse asperges, stond op een bord voor de Ratskeller in Osnabrück, waar wij, vier senioren, vorig weekend op citytrip waren. Dat trof: het Duitse stadsrestaurant serveerde de groente van het moment, en wat er Duits aan die asperges was, wilde ik wel eens proeven. Ons adres voor vanavond, noteerden we, en ik schrapte onze lunch uit mijn geheugen. Want ’s middags waren we na de lange autorit het eerste het beste restaurant binnengegaan, had ik bij varkensvlees met champignonsaus (die ik ervan verdacht met bloem gebonden te zijn) om groenten in plaats van aardappelen gevraagd en twee stronkjes broccoli gekregen. Terwijl mijn tafelgenoten hun eten vrolijk doorspoelden met bier of wijn, at ik (deze maanden waterdrinker) met lange tanden en kwamen mijn vooroordelen tegen de Duitse doorsnee-keuken in me op. Te veel Kartoffel en te grote lappen vlees, en eventueel te platgekookte groenten (een paar jaar geleden kregen we bij een meerdaagse Duitse stedentour, maaltijden inbegrepen, bijna iedere avond rode kool geserveerd).
Maar goed, nu stond dus de Ratskeller op het menu en toen we daar goed en wel zaten, hoefde ik de kaart niet in te kijken om te bestellen. We hadden onze glazen bier, wijn of water nog niet geheven of de kelner berichtte dat de asperges op waren – de dagverse voorraad was compleet verorberd, begreep ik, misschien zijn de Duitsers zelf ook blij met eens iets anders dan hun doorsnee-keuken. Een bereide groente, laat staan een assortiment bereide groenten, in plaats van de frieten bij een (te taaie, zo bleek) steak, waren evenmin voorradig en dus werd het sla, ook al niet wat ik daar thuis onder versta. Waarna ik het zondag heb gehouden bij het uitgebreide hotelontbijt (met ook Pumpernickel, gelukkig ook typisch Duits), omelet voor lunch en opnieuw een sla ’s avonds.
Auf Wiedersehen, altijd interessant Duitsland, maar wat heb ik het me deze week in een Antwerps restaurant laten smaken: gegrilde asperges met rucola en Parmezaanse kaas, een voorgerecht dat ik tot hoofdgerecht promoveerde. Van de asperges à la flamande ben ik in de loop der jaren teruggekomen, omdat ik mousselinesaus boven botersaus verkies, en asperges met garnalen eet ik voortaan liefst in restaurant Rita in Wenduine, waar de garnalen dagvers zijn en lekkerder dan in het binnenland. En rara wat er vandaag, opnieuw zondag, op het menu thuis staat? Ja hoor, met zalm.
Dit is dag 15 van maand 3 en het aspergeseizoen duurt nog bijna twee maanden. Mag ik er de laatste keer dit jaar een glas witte wijn bij drinken van coach Ann, vraag ik me nu al af.
