Editors antwoordde meteen in zijn typische donkere stijl door passioneel ‘it breaks my heart to love you’ te zingen in ‘Sugar’. Ik was vast niet de enige die aan Joy Division moest denken - ‘Love will tear us apart?’
Het blijft bizar hoe deze band in België zo’n megastatus heeft veroverd. De komende dagen speelt Editors in Groot-Brittannië in clubs van geen 2000 man en de Europese tournee deed tot dusver ook heel wat kleinere zalen aan. Frankrijk wordt zelfs helemaal overgeslagen want daar werkt het gewoon niet. Bovendien staat massa-succes haaks op deze donkere muziekkstijl.
Toen ‘Bones’ inzette stond daar de hele esthetiek van de new wave van de jaren tachtig helder uitgetekend. Witte lichten in de rug, strakke baslijn, een snel en pompend ritme van wel 160 beats per minuut, een magere noodlotszanger in het zwart die getormenteerd zijn mantra zong, ‘in the end all you can hope for/ is the love you felt to equal the pain you’ve gone through’. Maar met duizenden zongen ze mee in het Sportpaleis.
Vijf nummers verder gingen ze aan het dansen in de tribunes. ‘Ton of love’ kreeg een extatische receptie. ‘No sound but the wind’ was een kampvuurmoment. Het afsluitende ‘Papillon’ werd een disco-party. De pompeuze vuurkolommen, die in de eighties als een bedenkelijke sell-out zouden zijn beschouwd, werden toegejuicht. De vier misplaatste confettikanonnen brachten zowaar alle smartphones in aanslag. Toch merkwaardig.
Klassiekers
Het was even uitkijken hoe de nieuwe songs van het vierde album The Weight Of Your Love het zouden doen. Editors is op het punt gekomen dat het bon ton is er geringschattend over te doen, maar het publiek lijkt trouw te volgen. Het nieuwe ‘Two Hearted Spider’ was zelfs een van de eerste grote momenten en ‘Formaldehyde’ is nu al opgenomen in het rijtje klassiekers. ‘Ton of love’ kreeg zowaar meer bijval van ‘An End Has A Start’.
Na een hele festivalzomer en 32 zaalconcerten was de groep, die twee nieuwe leden telt, duidelijk goed gerodeerd. Daarom is het vreemd dat hij elke avond precies dezelfde setlist volgt. Dat heeft te maken met de vereisten van de productie, maar het neemt voor de muzikanten ook wat spontaneïteit weg, met dieptepunten als een saai ‘You don’t know love’ als gevolg.
Tom Smith groeit ook niet echt mee met de sound van de groep. Die is, zeker na het vertrek van gitarist Chris Urbanowicz, iets epischer geworden, met wat hymnische harmonie in de songs, maar verder dan zijn armen messiaans open te spreiden geraakte Smith niet. Hij is in zijn ziel een introverte man die het podium niet ziet als een theater, maar als een biechtstoel. Maar zoals bij Ruben Block, wordt die ingehouden passie in België blijkbaar sexy bevonden.
De dynamiek in de tribunes kwam nadrukkelijk van de dames. De slotnoot was een triomfantelijke viering van een vruchtbaar huwelijk. Editors is in dit land één van dé bands van het afgelopen decennium geworden en kon het zich zelfs permitteren om van ‘Nothing’ een bombastisch stuk hoogbouw te maken.
