Mile(s)tones begint met onheilspellende beelden. Een tyfoon raast door een raadselachtig landschap. Miles Davis, de beroemde jazztrompettist, trok inderdaad als een wervelwind door de muziekscène. Even later katapulteren oude filmbeelden ons naar het bruisende naoorlogse New York. Pianist Fulco Ottervanger en drummer Simon Segers zitten allebei op een rollend podium. Trompettist Bert Beernaerts is de ceremoniemeester in de ring. Beelden van de muzikanten worden tussen die oude beelden gemengd, alsof ze in een New Yorkse jazzclub zitten te spelen. Even later toont Beernaerts hoe muziek luider en stiller kan klinken. Diverse kinderen, want het is een voorstelling voor kinderen, laten daarna het trio vurig en stil spelen. De makers grijpen beroemde momenten uit Miles Davis’ leven aan, zoals die nacht in een Parijse studio wanneer hij muziek bij de film L’ascenseur sur l’ échafaud improviseert, of de Miles die gek was van de boksen. De musici leunen op de muziek van Miles Davis, maar ze doen er creatieve dingen mee.

Ze volgen de evolutie in zijn muziek, van de prille pop naar de meer elektrische muziek van de jaren tachtig. En dan verschijnt Miles’ iconische hoofd op het scherm, met de nobele trekken van een stamhoofd en de ironische en tegelijk bezwerende blik.

De voorstelling eindigt met een beeld van een lege kamer, een zwart-wittelevisie en omhoogkringelende rook. Miles Davis had een van de meest eenzame sounds in de muziek.

Mile(s)tones is een bijzondere productie, waarbij het jonge volkje en het oudere publiek kennis maken met jazz en een van zijn meest fascinerende figuren. Ze zuigt je onweerstaanbaar mee in die broeierige, soms beklemmende wereld van Miles. Tegelijk blijft ze voldoende luchtig en zet ze plezierige interacties op. Op een speelse en sfeervolle wijze verheldert ze hoe jazz klinkt en brengt ze de geest van een artiest tot leven.