Zijn naam doet een Italiaans migrantenverleden vermoeden, maar Federico Marino (40) kwam pas veertien jaar geleden in ons land terecht. Hij volgde zijn grote liefde, de Limburgse Ilse. Zij trok tijdens haar studies aan de KHLim voor een uitwisselingsproject naar Turijn en ontmoette daar haar toekomstige echtgenoot.
Hij studeerde pedagogie en deed stage in een voorziening voor straathoekwerk. ‘Ik kwam met de rand van de samenleving in contact’, zegt hij. ‘Drugsverslaafden, ex-gevangenen, uitgebuite prostituees, daklozen: ik zag elke dag veel ellende. Toen ik Ilse leerde kennen, wist ik snel dat ik haar naar België zou volgen. Daarom koos ik de sociale sector in Vlaanderen als onderwerp van mijn eindwerk.’
Multimedia
Hij verdedigde zijn scriptie in Italië en kon vrijwel meteen aan de slag bij de vzw Kids in Hasselt, voluit Koninklijk Instituut voor Doven en Spraakgestoorden. Ongeveer duizend doven, slechthorenden en mensen met een autismespectrum- en spraaktaalstoornis van alle leeftijden kunnen daar terecht voor onderwijs en zorg.
Federico Marino werkte de voorbije dertien jaar met volwassenen. ‘Hoofdzakelijk met doven en mensen met een spraaktaalstoornis’, preciseert hij. In bijberoep is hij webdesigner, grafisch ontwerper en multimediaproducent. De combinatie van die interessegebieden bracht hem op een idee.
‘Ik stelde aan de directie voor om in onze instelling een project te ontwikkelen rond multimedia. Ik was ervan overtuigd dat ik daarmee de sociale interactie van jongeren met een autismespectrumstoornis kon stimuleren. De reactie was positief: ik ging een jaar geleden aan de slag met twee groepen: dertien jongens en meisjes van negen tot twaalf jaar, en negen van twaalf tot achttien. Elke groep maakte een film: Het Diamantenmysterie en Twilight: Game Over.’
Wat wilde u met uw project bereiken?
‘Ik wilde aantonen dat ook jonge mensen met een autismespectrumstoornis uitstekend in groepsverband kunnen werken. Dat is minder vanzelfsprekend dan het lijkt, want op het vlak van sociale interactie hebben ze beperkingen. Ze beheersen niet alle omgangsvormen, maar tijdens de opnames is gebleken dat ze wel degelijk hun gevoelens kunnen tonen. Zo verwoordde een van de jongeren hoe hij de buitenwereld ervaart. “Mensen kijken me raar aan, wat heb ik hun misdaan? Heb ik misschien een fout begaan?” schreef hij in een rapnummer, dat de soundtrack van Twilight: Game Over werd.’
‘We hebben hard gewerkt aan het uiten van emoties. Er werd voortdurend gehamerd op de expressieve kracht van de stem en de communicatieve mogelijkheden met gezichtsuitdrukkingen.’
‘Na de opnames zeiden bijna alle deelnemers dat hun zelfvertrouwen door te acteren, te zingen en achter de schermen mee te werken een boost had gekregen. Ze waren trots dat ze aan familie en vrienden konden tonen waartoe ze in staat zijn.’
Pas de jongste twee decennia wordt autisme onder de aandacht gebracht. Mogen we daaruit afleiden dat het een recent fenomeen is?
‘Nee, autisme heeft altijd bestaan, maar het verschijnsel werd nooit gedefinieerd. Het probleem is dat veel buitenstaanders autisme als een handicap beschouwen. Dat maakt het voor de personen met die stoornis extra moeilijk om in de maatschappij te functioneren.’
Krijgt het project een vervolg?
‘We hebben niet onmiddellijk plannen voor een nieuwe film, maar ik denk dat we met dit project duidelijk hebben gemaakt dat je met multimedia veel kunt bereiken in de sociale sector. Dat geldt niet alleen voor de jongeren, maar ook voor het personeel. We zouden bijvoorbeeld workshops kunnen houden over veiligheid op het internet. Het is een medium met ongelooflijk veel mogelijkheden, maar het kan op duizend-en-een manieren worden misbruikt. De digitale opvoeder zou een aparte functie moeten zijn in alle instellingen en organisaties die met educatie te maken hebben.’
www.kids.be/filmclub
