Omnia mutantur, nihil interit. Alles verandert, niets gaat ten onder. Zo vatte Ovidius de tijdsbeleving van de oude Grieken samen. Anders dan wij zagen zij het verloop van de tijd niet als een lineair proces, waarbij de tijd voortschrijdt op een rechte lijn met het heden als het markeerpunt tussen het bekende verleden en de onbekende toekomst. Voor de oude Grieken verliep de tijd concentrisch. Zij zagen de tijd als een voortdurende herhaling van dezelfde feiten in een gewijzigde vorm, verlopend in een eeuwigdurend patroon van opkomst en verval. Ze leefden derhalve met de blik op het verleden, eerder dan op de toekomst.