'Slachtoffer van het beeld dat hij zelf creëerde', zo vat Le Soir het samen. De krant wijst op de ambivalentie van Daerden: een intelligent man die de cijfers beheerste zoals weinig anderen, een populair en joviaal man, die zich weinig zorgen maakte over zijn drankgebruik.

'Hij was de ergste vijand voor zichzelf', aldus L'Avenir, die Daerden bestempelt als een 'man van diverse excessen en paradoxen'. De krant is ook erg streng over de media-optredens van Daerden. 'Hij kon niet weerstaan aan vragen van de media en televisieplatforms die hem aangeboden werden.'

La Libre Belgique gaat op zoek naar de man achter de politicus. 'Het politieke dier dat hij was moest zich verzoenen met de showman die hij werd. (...) Na zijn dood blijven die twee gezichten van de Luikenaar overeind', aldus de krant.

La Dernière Heure meent dat de media verantwoordelijk zijn voor het begin van de 'Daerdenmania'. 'Wij, de pers in zijn quasi totaliteit, hebben hier ten volle misbruik van gemaakt. Hij was de goede klant, diegene die garant stond voor het succes van een artikel of een interview (...). Wij hebben ongetwijfeld gefaald in onze taak als critici en observatoren van de politiek, door uiteindelijk enkel te tonen wat ons aan het lachen bracht.'

'De tweede dood van papa', menen de kranten van de groep SudPresse. Volgens hen had Daerden zijn laatste woord in de politiek nog niet gezegd. 'Hij wilde een tweede kans. Hij wilde triomferen bij de gemeenteraadsverkiezingen om al zij die hem te snel politiek begraven hadden een lesje te leren.'

Vlaamse kranten

In Het Laatste Nieuws bestempelt Jan Segers Michel Daerden als een 'kruising van Serge Gainsbourg en Silvio Berlusconi'. 'Charmeur met een geur. Doorgaans: die van alcohol. Socialisme heeft voor Michel Daerden nooit gerijmd op miserabilisme. Als anderen er beter van worden, van dat socialisme, waarom mocht hij er zelf dan ook niet beter van worden? En dus reed hij per Porsche cabrio. Op benzine, sancerre en pomerol. Papa is dood. Wallonië blijft verweesd achter.'

In De Morgen schrijft Hugo Camps in zijn column dat weinig politici in Vlaanderen zo gedemoniseerd zijn als Michel Daerden. 'Maar toch, Daerden was echt niet de geclassificeerde schlemiel die de - vooral Vlaamse - beeldvorming ervan gemaakt had. Ik zeg zonder schroom: Michel was een intellectueel. Cijferfetisjist zelfs.'

Het enige probleem van Daerden volgens Camps: hij wou geliefd zijn.

Dirk Castrel van Gazet van Antwerpen ziet Daerden als 'de man die liever chansonnier wou zijn'. De Waalse socialisten verliezen met Daerden volgens Castrel een stemmenmagneet, maar ook een zorgenkind.

Maar 'zijn esbattementen, al dan niet in beschonken toestand, werden door de jongere generatie steeds minder gesmaakt", aldus Castrel. 'Als minister van Pensioenen bakte hij er niks van en wat hij zei was onverstaanbaar gebral. Bovendien raakten hij en zijn zoon Frédéric verwikkeld in een gerechtelijk onderzoek naar belangenvermenging.'